Mijn kijk op coaching
De kunst van het vragen stellen
"Tegenwoordig lijkt het alsof de ene helft van de wereld de andere helft coacht", hoor ik mensen vaak verzuchten. Toch is dit coachen al heel lang aan de gang, maar vroeger noemden mensen dat waarschijnlijk ‘een verhelderend gesprek’ of iets in die trant. Toen waren onze levens en carrières echter wel een stuk overzichtelijker en voorspelbaarder dan nu, en was de maatschappij minder individualistisch en hectisch.
Je kon het met een paar goede vaardigheden makkelijk decennia uitzingen, en je hoefde niet in zoveel verschillende systemen en omgevingen tegelijk te functioneren.
Hoe anders is dat nu. Daarom heb je vandaag de dag misschien wat vaker behoefte aan een gesprek over jouw rol in deze wereld, en zijn je naasten door alle hectiek daarvoor niet altijd beschikbaar. Helemaal nu een pandemie nog eens extra roet in een ieders toch al zo ingewikkelde eten gooit.
Door het volgen van een coachopleiding kreeg ik echt geen super powers of exclusieve kennis over de grote thema’s van het leven. Ik leerde er alleen wel een stuk betere vragen te stellen dan ik deed.
Vragen die mensen helpen de onbekende of door henzelf vakkundig afgesloten gebieden van hun innerlijk landschap te ontdekken of herontdekken.
Vragen die hen meer bewust maken van wat ze willen en kunnen, of dat nu op het gebied werk- of privégebied is.
Vragen die hun bewustzijn verhogen over hoe ze functioneren, waar ze zichzelf in de weg zitten en hoe ze hun weerstand tegen, en soms zelfs immuniteit voor verandering kunnen overwinnen.
Die vragen stellen mijn cliënten in staat hun eigen, geavanceerde oplossingen te vinden voor hun dagelijkse uitdagingen. Daarom leer je als coach vooral je eigen mening en goedbedoelde adviezen voor je te houden.
Ik help mijn cliënten ook de eerste stappen te zetten in de nieuwe richting die ze hebben gekozen, ook al zijn die in het begin soms klein. Maar uiteindelijk is er niets overtuigender dan ervaring met nieuw gedrag.
Ik? Een coach?
Ik zie het inhuren van een coach als een beslissing om jezelf voor te bereiden op de beklimming van de hogere bergen van je leven. Van de toppen die plotseling opdoemen of die je elke weer tegenkomt omdat je er maar omheen blijft drentelen. Gesprekken met coaches hebben mij de afgelopen jaren in elk geval geholpen om enkele van die toppen te bedwingen.
Lange tijd zag ik het als iets nobels om alles zelf op te lossen en wilde ik daar ook graag een expert in zijn. Gelukkig kwam ik op tijd bij zinnen. Nu laat ik me met enige regelmaat bijstaan en ben ik inmiddels een fulltime student van de kunst van het omgaan met alle onzekerheid, schaamte, verwarring, complexiteit, machtsspelletjes en ambiguïteit die het leven met zich meebrengt.
Iets meer over mijzelf
Naast de opbouwende kritiek die ik tijdens mijn opleiding ontving, kreeg ik gelukkig ook feedback over mijn kwaliteiten die mij helpen bij het coachen. Wat ik het meest hoorde waren vriendelijkheid, compassie, humor, wijsheid, kalmte, durf en autoriteit.
Ik heb inmiddels vele jaren werkervaring. Als bedrijfsjurist bij een bank, als creatief in de reclame, columnist voor Het Financieele Dagblad, als boardroom consultant op het gebied van marketing en branding, als schrijver van een boek over Mexico en last, maar zeker not least als moeder van twee inmiddels volwassen dochters.
Bovendien hebben wij twee keer met ons gezin een jaar in het buitenland gewoond, eerst in Argentinië en daarna in Mexico. Die ervaringen hebben mijn kijk op de wereld voor altijd veranderd en verrijkt.
Ik denk dat het bieden van nieuwe, originele perspectieven een van mijn sterkste kanten is, en dat ik die gave door mijn leven heen verder heb ontwikkeld, en heel recentelijk dus in vraagvorm.
Al mijn coaching vindt plaats in volledige vertrouwelijkheid